مرور EP «آنجل اولسن | پرده‌ها»

یک هنرمند شجاع است که پنج تراک آیکونیک از اعمال بسیار متفاوت را انتخاب کرده و آنها را با یک رویکرد معاصر معنی‌دار مجدداً تلاش کند برای بازتعریف آنها با یک نگاه تازه. خواننده آهنگ “Shut Up Kiss Me”، آنجل اولسن همان هنرمند است و قطعاً به تمام پنج ترانه محبوب چیز جدیدی به میز گذاشته است.

نسخه‌های کاور البته چیز جدیدی نیستند، و وقتی خوب اجرا می‌شوند نتایج شگفت‌انگیزی می‌توانند داشته باشند که می‌توانند محبوبیت آهنگ را به نسخه‌ای جایگزین منتقل کنند. عشق تباه شده، آهنگ به سیرن، هیچ چیز برابر شما نیست، ولری و هللویاه همگی نمونه‌های برجسته‌ای از آهنگ‌هایی هستند که اکنون بیشتر با کسانی که ترانه را کاور کرده‌اند، ترتیب داده شده‌اند تا خود هنرمند اصلی.

یکی از ترانه‌های انتخاب‌شده اولسن واقعاً یک کاور از یک کاور است. ترک افتتاحیهٔ EP پنج ترکی آنجل، نسخه‌بخشی مجدد از اپیک فلش‌دنس لورا برانیگان به نام گلوریا است که خودش نسخه‌ای از ترانه اصلی هنرمند ایتالیایی اومبرتو توتسی است. این کلاسیک پر انرژی سال‌های ’۸۰ توسط آنجل اولسن تعبیه‌ی نوعی تاریک‌تر را به خودش داده است، زیرا او سرعت آهنگ را به شدت کاهش داده و آهنگ را به ناحیه‌ای مطابقتی با آنجلو بادالمنتی می‌برد. صداها دراز شده و هیچ انرژی برای به روی کشاندن آدرنالین شما وجود ندارد. گلوریا آنجل کم‌خرج است اما آرام نشسته نیست، مختصر است اما افراد متعصب نیست و با در نظر گرفتن است دراز است. ترک صدای اولسن همراه با سینت‌ها، زه‌ها و ضربه‌های کاهش‌یافتهٔ درام موجود به خوبی کاور را کار می‌کند. اولسن، الهام خود را برای انتخابش در یک بیانیهٔ اخیر چنین توضیح داده است: “من برای اولین بار گلوریا را در یک مجمع خانوادگی شنیدم و از همه خاله‌ها که برای رقص بلند می‌شوند شگفت‌زده بودم. من تصور کردم که همه آنها در حال رقصیدن و خندیدن به آرامی هستند، و این زمانی بود که من ایده برای کاهش سرعت کل آهنگ را گرفتم و این را به این روش امتحان کردم.”

تک‌آهنگ چشم‌های بی‌صورت بیلی آیدول، از آلبوم ۱۹۸۳ او به نام الویل شورشی، اصلاً در شخصیت خودش تغییر چندان زیاد نمی‌کند در حالی‌که آنجل اولسن یک نسخهٔ خیلی بیشتر همدردانه از آن می‌دهد، اما با کمترین نمایش‌گری و حساسیتی که همه موسیقی خردشدگی را از آن خارج می‌کند.

اگر ترک کنی، کاور آنجل اولسن از OMD، شاید ترانه‌ای باقی بماند که همچنان به اندازهٔ اولیه انرژیک و نزدیک به اصلی نسخه او باشد. ورژن جدید به تمپوی ضبط اوایل دههٔ ’۸۰ و ترتیب همساز هم نیز کمترین نیاز به تغییر دارد، با این حال، متاسفانه، در نسخهٔ اولسن، هیچ شکافی در خودموسیقیک نمی‌بینیم.
فالویل، جوان برای همیشه، به پایان رساندن EP، با آنجل اولسن، کانال عمیقی را برای هماهنگی صدای ۱۹۸۰ دارد که به روزهای دلپذیر ۹۹ لوفت­بالونز که از ننا آغاز شد، باز‌می‌گردد. گرفتن آولسن از آهنگ ۱۹۸۴ را خراش‌آمیز نمی‌کند، اما نسخه‌گذاری وی از سازهای بازیگری یک کیفیت برجستهٔ گذشته را به تولید داده است.

جایی که رقص ایمنی انجل اولسن رویایی نمی‌کند، در تفسیر ریسک‌آمیزش از مردان بدون کلاه. عجیب گویی نسخه اصلی به خوبی از معمول دور نیست و هر تلاش برای انحراف از آن مخلوط است. این موضوع برای نسخهٔ اولسن حقیقت دارد، تفسیر آرامش‌بخش و تیره‌تر از ترک اصلی. خوشحالی و تعاملات مشهور نسخه‌ی اصلی جای خود را به چیزی دیگر داده‌اند.

دربارهٔ EP، آنجل گفت، “می‌دانم که در واقعیت تاریخچه من نیست که چیزی بدون قصد یا فقط برای شوخی انجام دهم، اما ارتباط من با این ترانه‌ها به صورت بسیار مستقیم است. من فقط می‌خواستم کمی شادمان باشم و کمی بیشتر به صورت تصادفی عمل کنم، و فکر می‌کنم باید به یاد داشته باشم که می‌توانستم!” و بیشترٌ، این خوب است و شاید همان چیزی نبود که انتظار داشتیم از هنرمند آل میرورز در ابتدای سال بنابراین به عنوان واعظ بیقاعدگی.