انتخاب عثمان دمبله به عنوان بهترین بازیکن فیفا
به گزارش سایت تیتر جالب، سال گذشته دنیای فوتبال شاهد یکی از بینقصترین و جذابترین رقابتها در تاریخ جوایز فردی فیفا بود. توپ طلا به رودری رسید و جایزه بهترین بازیکن فیفا به وینیسیوس جونیور تعلق گرفت. این تقسیمبندی نه تنها عادلانه، بلکه فوقالعاده هوشمندانه بود. هیاهویی که پیرامون این دو جایزه شکل گرفت، اما بیسابقه به نظر میرسید.
در ابتدا، تمام تمرکز رسانهها بر توپ طلا بود، جایزهای که زودتر اهدا شده بود و از ماهها قبل بسیاری از منابع معتبر مدعی بودند که وینیسیوس برنده نهاییاش خواهد بود، اما درست در آستانه مراسم ناگهان زمزمههایی از درون محافل نزدیک به فرانس فوتبال شنیده شد که رودری توپ طلا را میبرد و همین چرخش ناگهانی فضا را منفجر کرد.
رئال مادرید عملاً مراسم پاریس را تحریم کرد. رودری هم که به تازگی رباط صلیبی قدامیاش را پاره کرده بود، با عصا روی صحنه رفت و توپ طلا را دریافت کرد، تصویری به شدت تأثیرگذار؛ نماد رنج، تلاش و پیروزی، صحنهای که برای همیشه در حافظه فوتبال باقی ماند.
در سوی دیگر، تصمیم فیفا برای اهدای جایزه بهترین به وینیسیوس به همان اندازه درخشان بود. دو نامزد، دو جایزه، دو روایت متفاوت. این همان دوگانگی جذابی است که جوایز فردی به آن نیاز دارند. این تصمیم باعث شد جایزه بهترین فیفا به حاشیه نرود، بلکه درست در مرکز توجه قرار بگیرد. نبرد رودری و وینی و تقسیم افتخار میان آنها به سوژه اصلی بحثها و مناظرههای فوتبالی تبدیل شد، دقیقاً همان چیزی که یک جایزه بزرگ باید ایجاد کند.
تراژدی واقعی از امسال آغاز شد، جایی که فیفا در اقدامی که میتوان آن را یکی از بدترین تصمیمهای تاریخ روابط عمومیاش دانست، عملاً جایزه The Best را از سکه انداخت. عثمان دمبله فصلی فوقالعاده را پشت سر گذاشت و در آن تردیدی نیست. او شایسته دریافت عنوان بهترین بازیکن جهان بود، اما آیا تنها او شایسته بود؟ ویتینیا چه؟ رافینیا و پدری چه؟
اگر در پایان سال گذشته تنها دو نامزد کاملاً شفاف وجود داشت، امسال فهرست مدعیان حتی گستردهتر است. دامنه روایتها، داستانها و استدلالها فوقالعاده وسیع بود. فیفا دقیقاً در چنین شرایطی میتوانست بیشترین بهره تبلیغاتی و رسانهای را ببرد. تنها کاری که باید انجام میداد، این بود که دمبله را انتخاب نکند، نه به این دلیل که لیاقتش را نداشت، بلکه به این دلیل که انتخاب او بحث را از همان لحظه اول خفه میکرد.
تصور کنید اگر دمبله برنده نمیشد، چه طوفانی به پا میشد. هر انتخابی بحثبرانگیز بود: ویتینیا، رافینیا، صلاح، پدری یا حتی گزینههای کمتر بدیهی همانند لامین یامال، هری کین و یا کیلیان امباپه. حتی اسکات مکتامینی میتوانست وارد این معادله شود و در فهرست نامزدها قرار بگیرد.
در این بین هواداران دمبله از عدالت میگفتند و فیفا و جایزهاش را میستودند، اما مخالفانش با خشم و عصبانیت اعتراض میکردند و این دقیقاً همان چیزی است که یک جایزه به آن نیاز دارد. در دنیای جوایز و رسانهها هر واکنشی ارزشمند است. تنها فاجعه واقعی «بیتفاوتی» است و متأسفانه فیفا با انتخاب دمبله دقیقاً به همین بیتفاوتی رسید. آنها صرفاً تصمیم فرانس فوتبال را تکرار کردند. وقتی نتیجه از پیش معلوم است، چه چیزی برای بحث باقی میماند؟ این نه یک موفقیت، بلکه یک شکست آشکار در روابط عمومی است.
اگر حتی از زاویهای صرفاً فوتبالی به نامزدهای بهترینها نگاه کنیم، تناقضها فریاد میزنند. تیم نمادین را ببینید: نه رافینیا حضور دارد، نه محمد صلاح. این چگونه قابل توضیح است؟ کول پالمر از کجا وارد این معادله شده است؟ او بازیکن بااستعدادی است و هیچ شکی در آن نیست، اما چگونه در تیم منتخب سال قرار گرفت، در حالی که رافینیا و یا صلاح جایی در آن ندارند؟ پاسخ روشنی وجود ندارد.
تاریخ، نمونههای روشنی از تصمیمهای درست و غلط دارد. در سال 2020 به دلیل همهگیری کووید-19 فرانس فوتبال تصمیم گرفت توپ طلا را اهدا نکند، تصمیمی که باعث شد روبرت لواندوفسکی، شایستهترین برنده ممکن از حق مسلمش محروم شود، اما فیفا مداخله کرد و جایزه بهترین بازیکن جهان را به او داد. شاید این جایزه از نظر پرستیژ همسطح توپ طلا نباشد، اما دستکم عدالت نسبی برقرار شد. فیفا مسئولیتپذیر بود، فرانس فوتبال اما نه و بهای آن را با موجی از انتقادها پرداخت.
در سال 2022 کریم بنزما توپ طلا را برد، جایزهای که پیش از جام جهانی اهدا شد. جایزه بهترین سال 2022 اما اوایل 2023 پس از جام جهانی اهدا شد و لیونل مسی آن را تصاحب کرد. بعد از آن هیچ جنجال بزرگی شکل نگرفت. چرا؟ چون منطق وجود داشت. یکی برای عملکرد پیش از جام جهانی، دیگری برای درخشش در بزرگترین تورنمنت جهان.
در سال 2023 همه چیز فرو ریخت و مسی هر دو جایزه را برد و این بار به غیر از طرفداران دوآتشهاش، تقریباً همه منتقد شدند. هم جایز The Best و هم توپ طلا؟! دوگانگی از بین رفت و هر دو جایزه آسیب دیدند.
بعد از آن نوبت به سال 2024 رسید و نبرد دیوانهوار و درخشان وینیسیوس و رودری. دو بازیکن کاملاً متفاوت، دو شخصیت متفاوت، دو مسیر متفاوت و دو نتیجه متفاوت. شاهکار! دقیقاً همان فرمولی که جوایز فردی در فوتبال به آن نیاز دارند.
و امسال؟ فرصتی طلایی برای تکرار همان جادو وجود داشت. فرصتی برای انجام کاری که جوایز انفرادی در ورزشهای تیمی اساساً برای آن خلق شدهاند: ایجاد بحث، اختلافنظر و گفتوگو، اما فیفا این فرصت را سوزاند و با این کار جایزهاش را از توجهی که میتوانست به سادگی به دست آورد، محروم کرد.
اعلام منتخبان سال فیفا؛ دمبله بهترین بازیکن شد، انریکه مربی برتر.
